JATTA

Beide zinnen gaan voor mij op. Omdat ze zowel bij me passen als dat ik er ook van weg kan raken. En het dan ineens weer scherp voor ogen krijg, door wat er bij mezelf en om mij heen zomaar ineens aan de hand is. We wachten soms te lang op later.

Vorig jaar ‘de tijd gepakt’ en samen met mijn lief op pad gegaan. Dat was fijn in veel opzichten: na ruim dertig jaar samen op enkele m2 maanden blij kunnen blijven, veel beter nog Italiaans sprekend dan ik tevoren wist en onder andere hierdoor fijne nieuwe mensen ontmoet. En natuurlijk prachtige nieuwe plekken ontdekt (kan zo een reisbureau beginnen).

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd? Er is zeker geen later en daarom heb ik besloten me ook dit jaar weer wat terug te trekken en een flinke periode weer samen op pad te gaan, op die paar m2 in onze ‘oude dame’ (een campertje op leeftijd). Ik zeg graag; tot na de zomer, met tot slot een gedicht dat zo mooi zo veel beschrijft.

Omdat ik het niet kan laten vragen te stellen; waar in dit gedicht leg jij de nadruk op?

Ik hou van anders naar de dingen kijken, Zoals Einstein al ooit zei: “Als je doet wat je deed, krijg je wat je altijd kreeg”

Voor inspiratie, inzichten en ook voor wat relativering kan het goed zijn eens wat vaker te snuffelen bij Loesje, Omdenken of in enkele boeken van Meester Mark (‘Meester Mark rekent het goed’ en ‘Een dikke tien van Meester Mark’), waarin de leukste en mooiste kinderlogica beschreven is. Je kikkert er meteen van op.

De Verdwaalatlas

Wat een prachtig boek is dit. Voor iedereen die op een optimistische en daadkrachtige wijze aan de slag wil met de toekomst heeft Arcadia de VERDWAALATLAS uitgegeven. Een DIY-handboek Ontdekkingsreizen. Vol nieuwsgierig makende onderzoeksvragen, inspiratie en toegankelijke verdieping. Praktische opdrachten met een twist om met jezelf, kinderen, jongeren, ouders, grootouders aan de slag te gaan. Geïnspireerd door tal van kunstenaars.

Zo mooi gemaakt, zo uitnodigend. Een feest. Voor alle aardgenoten. De beelden komen uit deze atlas en de tekst op foto links is van Arita Baaijens; bioloog, schrijfster en ontdekkingsreizigster.

De Verdwaalatlas is gemaakt door Anne Graswinckel en Jelle F. Post en hier te bestellen

Ik wens je hoopgevende, veelbelovende en opbouwende veranderingen in dit nieuwe jaar.

Het start misschien met een enorm vette scheut kalmte voor ons allen, op onze aardbol.

Kalmte zoeken, hervinden, opbrengen.

Neem jezelf in beheer. Dit is in essentie de boodschap die Joep Dohmen ons graag wil meegeven in zijn net verschenen boek ‘Iemand zijn’. De ondertitel luidt ‘Filosofie van de persoonlijke vorming’. Zijn magnum opus!

Een boek voor, zoals hij zelf zegt, bescheiden, dappere en gewone mensen die graag zo goed mogelijk willen leven maar soms een beetje de moed kwijt zijn. Jonge mensen die bang zijn dat ze de verkeerde keuzes maken. Jonge ouders die niet weten hoe ze hun kinderen moeten opvoeden. Onderwijzers en schoolleiders die de missie van hun beroep zijn kwijtgeraakt. Managers die heel goed weten dat al die duurbetaalde cursussen vooral voor de bühne zijn. Oudere mensen die werkeloos zijn en voelen dat de samenleving niet meer op hen zit te wachten. Kortom: iedereen die zelfrespect nodig heeft.

Ben er net in begonnen en het is meteen al boeiend. Krijg zin om hem zelf te horen vertellen over alles wat hij schrijft. Dus wie weet ga ik wel naar de Academie op Kreta volgend jaar.

Las vandaag de column van Ibtihal Jadib in de Volkskrant over de mogelijk mooie uitvinding van een koetoilet. Geprikkeld door dit woord plus haar vraag lees ik verder. Zou het waar kunnen zijn, dat een wc voor een koe een wezenlijke oplossing kan zijn, of er in ieder geval een grote bijdrage aan kan leveren, voor een flink aantal problemen waar we mee te maken hebben? Ik hoop het heus en probeer het voor me te zien. En dan word ik even later, eigenlijk nog meer dan door het woord koetoilet zelf, gtriggerd door een pracht van een zin in haar schrijven: “Er wordt iets te soepel langs het volume van de materie gekletst.” Hoe vrolijk, positief en misschien wel optimistisch ik was begonnen met het lezen over wc’s voor koeien, nu overviel me meteen verdriet, zwaarte en pessimisme. Omdat deze zin op slag een waarheid als een koe voor me is: totaal vanzelfsprekend en overduidelijk waar. Het volume aan nog zoveel meer narigheid in deze dagen is soms simpelweg even iets te groot om steeds lenig bij te kunnen zijn en blijven.

Moest ook meteen aan die andere prachtige zin denken, van Bert Schierbeek: “Hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen en dat dat je ruimte was.” Alleen al door de schoonheid van de zin kan ik op andere dagen meteen opveren. Vandaag even niet. Dan zou ik nu zelf iets te soepel langs het volume van alle materie kletsen.

Simpelwel niet zo lenig vandaag. Morgen weer op zoek naar veerkracht. Hoeft niet zozeer soepel te gaan als wel teruggevonden.

Een koetoilet is een mooie uitvinding, maar hoe moet dat met bijna 1 miljoen koeien?

Ik STA hier even achter de geraniums, maar ZIT er zeker niet achter 🙂

Ben 60 sinds kort en heb zin in het vervolg!

Enkel op de drempel

voor de doorbraak

van mijn gave

maak ik een verlegen klim

richting de aanblik van het gebrek

Loyaal hinkt mijn gedachte

op een bedachte val in angst

In die kiem van alle vernietiging

resoneert mijn verlangen

Jij verleider van beweging

kom me halen

inhaleer

resulteer in meer en bedek

de afschrik

Vol overgave val ik samen

enkel op de drempel

ben ik in staat

Diederik Steeman, auteur van het boek “MOED & Leiderschap”.

In dit prachtig vormgegeven boek worden 9 bronnen van ‘moed’ aangedragen; verlangen, commitment, intuïtie, nieuwsgierig, voorbereiding, inzicht, geldingsdrang, loyaliteit en passie. Met 9 interviews, rijk aan prachtige foto’s en tekeningen plus mooie quotes, wil de schrijver ons met dit boek uitdagen, met ons spelen, ons laten verbeelden en ons laten verwonderen. Dat is mooi gelukt. Voor mij is nieuwsgierig zijn bron numero uno, meteen gevolgd door verlangen en loyaliteit. Wat zijn jouw bronnen van moed?

“Als mijn adem op is, het gedaan is met mijn leven, reis ik naar de hemel toe om een concert te geven. Want ik was nog lang niet klaar, mijn bas niet uitgeklonken. Ik klop aan en meld me daar bij het bandje in de wolken”

Dank je wel Henny Vrienten!

Meisje uit Tilburg