Deze week las ik het boek “Imperfecte adviseur. Persoonlijke verhalen over het werk als adviseur. Het geeft een bijzonder kijkje in de keuken en gaat niet over hoe het zou moeten, het organisatieadvieswerk, maar over hoe het eigenlijk gaat. Elk verhaal is een persoonlijke ervaring van de desbetreffende adviseur. Nadien reflecteert zij of hij op deze beleving door zichzelf vragen te stellen: waar ging het hier nu om? Waarom reageerde ik zoals ik deed? Wat gebeurde er nou echt?
Ik lees over de plek van ongemak in een samenwerking, schoorvoetend interveniëren, schaduwthema’s, waar sta ik voor en geloof ik in, de schoonheid van imperfectie. Een van de mooiste woorden die ik tegenkwam; wankelmoed. Oorspronkelijk van Désanne van Brederode (schrijfster en filosoof). Marcel Kuhlmann zegt daarover dat voor hem dit woord “een soort van tegengif is tegen zijn ‘wees perfect’ en het robuuste verlangen naar maakbaarheid en controle”.
En ik las verder….
“Wankelmoed….
- toegeven dat je dat o zo belangrijke boek nooit hebt gelezen. En dit dan bekend maken in een gezelschap waar iedereen het een grandioos meesterwerk noemt,
- in een gesprek een vraag durven stellen als je iets niet begrijpt,
- een scherp onderscheid durven maken tussen de knappe theorieën die die je te berde kunt brengen en je onhandige gestuntel in het leven van alledag,
- wankelmoed toon je wanneer je in alle redelijkheid uitkomt voor je beperkingen,
- het is even uit je eigen huid kruipen en grinnkend luisteren naar al je innerlijke stemmen. Er een naaldje bij houden, ze lekprikken, de muffe lucht eruit bevrijden.
- het is de ander op ooghoogte aankijken en aanvaarden dat hij jou uit evenwicht kan brengen, terwijl je er tegelijkertijd op vertrouwt dat hij een beetje wankelen niet gek of vervelend vindt, maar bereidt is je op te vangen als je onverhoopt mocht vallen – zoals jij dat ook zult doen bij hem.
- wankelmoed ‘ontvijandt’ de ander. Je geeft aan dat hij of zij je eerlijkheid waard is.
- je stelt samen vragen, je vraagt naar elkaar door, je laat je bevragen en daarmee herschep je jezelf en elkaar tot waarachtige mensen”.
Lees, lees…Omdat we allemaal soms bijna onmogelijk hoge eisen aan onszelf stellen. Omdat we toch stiekem vinden dat we steeds maar ‘feilloos’ moeten zijn. Maar we falen nu eenmaal, we gaan af. We zijn simpelweg imperfect.
Chapeau stoere mensen. Met jullie verhalen wordt imperfectie weer iets draaglijker en hanteerbaarder. De laatste zin uit het boek, een prachtvraag waar ik op doorkauw: zouden we onszelf kunnen toestaan om imperfect imperfect te zijn?
Ever tried
Ever failed
No matter
Try again
Fail again
Fail better [Samuel Beckett]
Imperfecte adviseur. Persoonlijke verhalen over het werk. ISBN 9789082326161
