Mag ik u voorstellen: Dirk de Wachter, Paul Verhaeghe en Damiaan Denys.
1. 
2. 
3. 
Ik hou van spiegels. Dat heb ik al in een eerder blog geschreven (Spiegeltje, spiegeltje … – februari 2014). Ik hou van kijken in spiegels. En dan bedoel ik niet dat ik om de haverklap mezelf bekijk en kick op dat nog steeds aanwezige heerlijke bruine tintje wat ik heb opgedaan tijdens die fantastische vakantie in Frankrijk afgelopen zomer, nee; dan bedoel ik kijken naar de spiegels van mijn ziel.
Mag ik u voorstellen: Dirk de Wachter, Paul Verhaeghe en Damiaan Denys, drie mooie zuiderburen (discutabel – ik weet het), zijn drie van die spiegels waar ik blij van wordt als ik naar ze kijk.
Zij weten mijn ‘aan knop’ te vinden, houden mij wakker; alert en scherp. En ze stellen vragen …
“Want,” zegt Dirk de Wachter “Ik beantwoord geen vragen en los geen problemen op, maar ik kaart dingen aan”. Een man naar mijn hart. Dat is precies hoe ik mijn (eigen) reisbegeleiding graag zie. Hoe vaak trappen we niet in de valkuil dat we het leven wat lichter willen maken voor anderen, waarbij we ongevraagd adviezen, tips, oplossingen aandragen in plaats van het leven te spiegelen door te bevragen? Want alleen door te (be)vragen komen we tot de bodem.
En hier komt Paul Verheaghe in beeld. Hij zegt: “Verandering zal van onderaf moeten starten, bij elk van ons. Ieder zal keuzes moeten maken waardoor we ons echt beter voelen, maar waarvoor we ook zullen moeten inleveren”. Iedere dag staan we op meerdere kruispunten waarbij we keuzes moeten maken tussen wat gewenst is door/voor onze omgeving en wat we werkelijk willen, onze drive van binnen uit. De ene keer een beetje meer van dit, de andere keer een beetje meer van dat, maar uiteindelijk willen we onszelf toch recht in de spiegel aan kunnen kijken, zonder angst en met het nemen van schuld, en tegen onszelf durven zeggen; ik heb gedaan wat ik moest doen, en het is goed zo.
Want zoals Damiaan Denys zegt: “Angst is een enorme drijfveer. De betekenis van emotie is ‘doen bewegen’ en ik geloof dat angst de meest bepalende emotie is. We doen meer dingen niet vanuit angst dan dat we dingen wel doen vanuit ons diepe verlangen of spontaan plezier.”
We worden zo angstig dat we onszelf nog niet eens meer durven aan te kijken. Schaamte doet daar dan nog even een schepje bovenop. We raken verstrikt in onze emoties. De spiegel verweert door tranen en verdriet en voor we het weten zien we onszelf helemaal niet meer.
En daarom dus die mannen. Die mij met hun inzichten bijna forceren naar mijzelf te blijven kijken. Mij leren om op andere manieren naar mijn angsten te kijken. Want hoe meer ik mijn angsten onder ogen durf te zien – hoe helderder mijn blik naar binnen en naar de wereld om mij heen.
Drie mooie mannen die mij wakker houden… Drie mooie mannen … Drie mooie … Drie …
Mieke
