In Trouw las ik deze maand het verhaal van Lilian Hoogendoorn, in de reeks ‘Welk verhaal geeft uw leven zin?’
Ik heb genoten van hoe zij haar reis beschrijft en waar ze uiteindelijk uitgekomen is; schrijven, om wie we zijn en wat we doen onder woorden te brengen.
In het artikel verhaalt ze over – ik haal een paar zinnen uit wat ze zegt – hoe ze zich bewust werd van de werking van het schrijven van levenservaringen in sprookjesvorm alsook het effect dat woorden op ons hebben; hoe we er door openen of van dicht kunnen gaan, op hol van kunnen slaan of rustig gaan zitten bij wat we horen of lezen. Ze heeft het over woorden als over een verlangen, een liefde voor iets, een ‘vuur’. Dan spreken woorden tot de verbeelding, nodigen ze uit tot verder kijken en verder reiken. Maar ook tot afremmen, tot wegen en overwegen.
Er was eens…een vrouw die op reis ging en haar bestemming heeft gevonden. Ze is nu woordkunstenaar.
Artikel Trouw – de Verdieping – Zin in het alledaagse
Ik kan me zomaar voorstellen dat ik eens contact met haar maak. Wie weet jij ook.
