Lieve Mieke,
We hebben elkaar al veel te lang niet gesproken en opeens gaat de tijd zo hard. De bomen verkleuren in de meest prachtige schakeringen en bladeren vallen op de grond. De natuur laat los. Laat los van het oude om in alle rust, de winter, ruimte te maken voor het nieuwe. Tenminste, dat is de betekenis die veel mensen geven aan het fenomeen; de herfst. Loslaten.
De herfst is voor mij een tijd van reflectie. Van tijd voor mezelf. Van met een flinke pot thee op de bank en mezelf toestaan om uren voor me uit te staren en veel de revue te laten passeren. Thuis of bewust op een plek waar ik me lekker voel. Plekken om van de laatste zonnestralen te genieten en de herfst te verwelkomen. Kan zomaar overal zijn.
Lange wandelingen door het bos om mijn gedachten te laten dwarrelen zoals de bladeren een paar weken later ook naar beneden zullen dwarrelen. Uitwaaien aan zee om mijn ideeën te laten golven; te laten komen en gaan als het getij van het water. Maar loslaten….
Waar komt die kreet toch vandaan? Hoe komt het toch dat we alles maar moeten loslaten tegenwoordig. “Laat het los, laat het gaan – het is niet (meer) van jou”, zijn woorden die ook ik regelmatig te horen krijg van mijn omgeving, op trainingen; kan zomaar van iedereen zijn.
Maar wil ik wel loslaten? Past loslaten wel bij mij? Ben ik niet veel gelukkiger met het fenomeen – het er laten zijn? Hetgeen wat er is koesteren? Dankbaar zijn wat het voor mij heeft betekend? Mij gesterkt voelen omdat het mij heeft gevormd tot wie ik nu ben? Inspiratie halen uit mijn ook niet leuke ervaringen voor mijn toekomstige stappen? Hoe kan ik iets wat mij gemaakt heeft loslaten?
Ik sprak hierover met een lieve vriend die een jaar geleden zijn vrouw plotseling heeft verloren. Die magische grens van een jaar. De vier seizoenen zijn voorbij. Dan wordt het tijd om door te gaan; je leven weer op te pakken en los te laten… Maar kun je zo een groot verdriet loslaten? Kun je zomaar over zo een gemis heenstappen en doorgaan? Nee! Dat kan dus niet, want zonder dat verdriet en dat gemis – zonder dat gat in zijn leven – zou hij nu niet de persoon zijn die hij nu is, zou hij niet de inzichten hebben die hij nu heeft, de kracht voelen die hij nu nodig heeft voor zijn kids, de kwetsbaarheid kunnen tonen die hij nu heeft ontmoet in zichzelf. Waarom dit moois loslaten? Waarom niet een mooie schatkamer creëren in ons hoofd, in ons hart om al deze ervaringen, emoties, herinneringen en momenten een plek te geven en ze gewoon te laten zijn. Dan kunnen we ook nog zo af en toe de deur weer opendoen en nog eens teruggrijpen naar de bibliotheek van ons eigen leven en de lessen erbij pakken die we er hopelijk van geleerd hebben.
Ik zeg; laat het loslaten los en laat het zijn! Wat denk jij?
Mooie herfst!
Je buuf xxx
