Soms houd je gevoelens liever voor jezelf. Op andere momenten voel je de behoefte om te delen. Nu was ik altijd meer van dat eerste, laat mij maar zelf, maar door mijn lieve buuf heb ik geleerd dat het delen niet alleen nuttig maar ook iets heel moois kan zijn. En nu mag ik, via haar blogruimte op JATTA, delen wat mij de afgelopen maanden heeft (aan)geraakt. Zie hieronder:
November
We zagen de verdrietige wolken heel langzaam naderen, en toch …
Het is nog geen herfst als toch heel plotseling één van de belangrijkste bladeren uit mijn leven besluit om mee te waaien met de wind; zijn boom los te laten en zachtjes neer te dwarrelen … ergens …
Het is nog geen herfst als dat ene bericht ervoor zorgt dat er een storm door mijn hoofd raast, mijn gedachten als een wervelwind door de war schopt, mijn emoties als een tornado door mijn lichaam laat gieren.
Het is nog geen herfst als golven van verdriet als een woeste najaarszee mijn dagen overspoelen, het zand onder mijn voeten wegslaat; als de onderstroom mij meesleurt naar een verstillende en zowaar vredige diepte, maar mij net zo onstuimig weer naar boven werpt naar de oppervlakte … die opeens is als een spiegel zo glad. Waar ben ik?!
Het is nog geen herfst als het chaos is in mijn hoofd; als ik word heen en weer geslingerd tussen de leegte van verdriet en het vervuld zijn van dankbaarheid; tussen mijn hoofd en mijn hart; tussen het begrijpen en gunnen en tussen het missen en niet willen missen. Tussen de onrust in mijzelf en de rust waarnaar hij zo verlangde.
Het is nog net geen herfst als mijn vader zich erin berust om dit leven los te laten, om een storm te veroorzaken in de mijne en zijn geest mee te laten waaien; zijn ziel mee te laten dwarrelen naar het grote onbekende.
Donker – leegte – stilte – gemis.
En eigenlijk wil ik alleen maar huilen, mijn verdiet laten glinsteren als dierbare diamanten die zich een weg banen over mijn wangen en via mijn kin de ruimte induiken om terecht te komen … nergens …
Ongeduld – onbegrip – boos over wat ik niet voel en wat ik denk behoor te voelen: waar blijft nou die rouw?
Ik zit er midden in.
Want opeens regent het mijn tranen en spoelt mijn eerste verdriet door mijn lichaam naar de aarde. Als een soort voeding voor de warmte en de dankbaarheid die langzaam bezit nemen van mijn gevoel en mijn gedachte; als een vaste grond voor het zetten van een volgende stap.
En dan opeens is het herfst. Zonder vooraankondiging dwarrelen de prachtig verkleurde bladeren, de zieltjes van voorjaar en zomer, zomaar naar beneden; mijn tuin ligt vol mee. Nu stormt het en waait het echt en klettert de regen in zware druppels tegen mijn ramen. Nu beukt de zee tegen de duinen en slaan de golven gaten in het zand. Nu is de wereld in rep en roer en nu is het stil in mij!
En opeens is het november en zit ik voor mijn open haard te genieten van het niet tegen te houden herfstgeweld buiten en deze nieuwe rust in mij. En met een glimlach op mijn gezicht luister ik naar dit ene muziekstuk; het voor mij enige muziekstuk dat mijn gevoelens en emoties van de afgelopen weken, maanden vorm kan geven; het voor mij enige stuk dat toen de chaos in mijn hoofd zo mooi bespeelt; het voor mij enige stuk wat de golfbewegingen van mijn bestaan weet te bespelen. Die ene viool die het dwarrelende blad laat dansen op het wervelen van de wind. Het voor mij enige stuk dat door die donkere, doortastende ondermelodie mijn nu gevonden rust weet neer te zetten.
Opeens is het November. En opeens is het stil.
Max Richter – November –
https://www.youtube.com/watch?v=5Cm7O4VDTlQ
Lieve papa, dank voor je lentes, voor je zomers en vooral voor je herfst. Jouw berusting is mijn rust. Laat de winter nu maar komen …
