JATTA

In deze maand stel ik mijzelf een hoop vragen en ook al soms die ene. En heb nog maar een deel van een begin van een antwoord gevonden. Hoe is dat voor jou?

Wat zijn zoveel anderen toch zoveel moediger. Wat zijn wij hier nu toch vaak …vul maar in. Dan volgen er voor mij meteen al wel veel meer antwoorden. Niet bijzonder fraai vind ik ze vooralsnog. 

Het tweede deel van het verzetsgedicht ‘Iemand stelt de vraag’ uit 1970 werd in 2017 aangebracht op de zijgevel van Uitgeverij De Bezige Bij in de Van Miereveldstraat in Amsterdam. Met het plaatsen van het gevelgedicht werd destijds stilgestaan bij de verzetsgeschiedenis van De Bezige Bij. 

In actie tegen de oorlog in Oekraïne is dit gedicht nu, met grote instemming van Remco Campert, vertaald in het Oekraïens, Russisch, Engels, Duits, Frans, Pools, Spaans, Grieks, Noors, Portugees, Litouws en Zweeds. Meer vertalingen zullen nog volgen. 

Uitgever Francien Schuursma vertelt over de actie: ‘Net als iedereen zijn wij zeer begaan met wat er nu in Oekraïne gebeurt. Onze uitgeverij is gevestigd tegenover het Russische handelsconsulaat, en om de hoek is een Europese vestiging van Gazprom. Deze actie is onze manier om uitdrukking te geven aan onze verontwaardiging en ongerustheid.’ Met het plaatsen van het gevelgedicht werd destijds stilgestaan bij de verzetsgeschiedenis van De Bezige Bij.

When winter comes to a woman’s soul, she withdraws into her inner self, her deepest spaces. She refuses all connection, refuses all arguments that she should engage in the world.  

She may say she is resting, but she is more than resting: she is creating a new universe within herself, examine and breaking old patterns, destroying what should not be revived, feeding in secret what needs to thrive. 

Winter women are those who bring into the next cycle what should be saved. They are the deep conservators of knowledge and power. Not for nothing did ancient peoples honor the grandmother. In her calm deliberateness, she winters over our truth, she freezes out false- heartedness. 

Look into her eyes, this winter woman. 

In her gray spaciousness you can see the future. 

Look out of your own winter eyes. You too can see the future. 

Mooie tekst toch. Is van Patricia Monaghan. Zij schreef o.a. The encyclopedia of Celtic mythology and folkore.

Voor alle vrouwen; mooie winter en wie weet zie je een glimp van je toekomst. En voor alle mannen, net zo van harte gewenst. Fijne feestdagen!

“Kijken hoe de schemering invalt. Simpelweg zitten en zien hoe de duisternis opkomt, hoe grenzen vervagen, de dag verwatert. Schemeren wordt het ook wel genoemd.

Een stoel en wat uitzicht, meer heb je niet nodig. Wat zou er gebeuren als Nederland massaal aan het schemeren sloeg? Elke dag de overgang van werk naar rust zou markeren, elke dag een uur niets produceren of consumeren, elke dag het besef dat tegenstellingen met elkaar verweven zijn en even, heel even de mogelijkheid voelen een wolf, een vleermuis, de mist te zijn.”

Ik nodig je graag uit om het hele essay ‘‘Verlos ons van de drang naar meer en beter met nieuwe rituelen’ te lezen. Je wil dan misschien ook wel meteen schemeren wat later op de dag, of morgen. In ieder geval gebeurde dat mij. Probeer het eens, er valt veel moois aan te beleven.

Marjolijn van Heemstra is theatermaker en schrijver.

Het is goed

dat ik de zee heb gezocht,

daar kwamen zij en ik tevoorschijn.

Zoals de heerlijke vongole tevoorschijn komen als het Wad droogvalt, zo ben ik in september ook zelf weer tevoorschijn gekomen na een pittig tandentraject. Het moest en het was afzien maar ik kan nu weer, breeduit, lachen. En dat bakje rechts heeft me na de pluk zalig gesmaakt.

Zin in een luie zomer. Bijna is het zover. Daarin ook nog wat aan te kijken, daarover later weer.

Mieke

‘U richt uw blik op de buitenwereld, en dat nu zou u vooral niet moeten doen.

Niemand kan u raad geven en helpen, niemand.

Er is maar één enkel middel. Voel uzelf aan de tand’

Gelezen in:

• De Genocidefax. Van Roxane van Iperen, boekenweekessay 2021. Lees, lees, lees. En draag de vraag met je mee; wat doe jij als het erop aankomt?

Woorden van:

• Rainer Maria Rilke. Brieven aan een jonge dichter, 1903  De brief in Mister Motley, een magazine over beeldende kunst dat kunst en leven aan elkaar knoopt.

Meer informatie:

• De mens overschat graag zijn eigen moed
• Wat doe jij als het erop aankomt
• Het boekenweekessay van Roxane van Iperen is een vuistslag

Ode aan:

•  De in Nederland geboren Roméo Dallaire
• De man die in Rwanda bleef
• Mijn ziel is nog altijd in Rwanda
• Het boek ‘Oog in oog met de duivel’. De boodschap van Dallaire is: ‘Dit nooit meer’

De Keuze van Edith Eva Eger. Lees dit boek. Het is zo mooi, het is zo leerzaam, het is zo…Vul later zelf maar in wat hier nog meer had kunnen staan.

In een blog van een tijd geleden heb ik een keer geschreven dat ik mijn werk doe omdat ik geloof in veerkracht; dat wij op kunnen veren. Dat wordt in dit boek beschreven. En hoe.

Vanaf haar vierde deed mw. Eger aan ballet. Een Grand Battement is een hoge balletschop en menige toespraak voor een groot publiek begint of eindigt zij met zo’n ‘schop’.

Inmiddels is ze bijna 94, wie weet of ze het nu nog doet, maar op haar 91e danste ze nog in Nederland

De afgelopen februari week onthouden we vast ook lang. Zo veel blijheid heb ik in een jaar tijd niet meer gehoord en gezien. Het voelde als barmhartig. Alsof ergens geweten werd dat we dit ‘als land’ nodig hadden. Barmhartig betekent letterlijk: het tonen van erbarmen met mensen die het moeilijk hebben.

Ik moet hierbij aan het woord barmhartig(heid) denken omdat ik net vorige week twee in memoriams heb gelezen over Wim Verschuren. Hij was een van de oprichters van de Beweging van Barmhartigheid. Op 26 december afgelopen jaar is hij aan de gevolgen van corona overleden.

Wat wat dat een bijzonder man! In het begin van deze eeuw kwam ik voor een leiderschapsprogrammma vaak bij Zin in Werk en dan kwam ik hem daar regelmatig tegen.

‘Zien, bewogen worden, in beweging komen’. Daar ging het hem om. In het memorium wordt gezegd dat hij dit motto graag vaak aanhaalde om de essentie van ‘barmhartig zijn’, of liever nog, ‘barmhartig worden’ uit te leggen.

Hij liet me altijd lachen als we elkaar in die voormalige kloostergangen tegen het lijf liepen. Met een kwinkslag, een knipoog of een krachtige opmerking liep hij na onze ontmoetingen verder. Vaak genoeg stond ik hem dan nog even glimlachend na te staren. Naast bijzonder was hij ook gewoon heel erg leuk.

Misschien heeft hij ‘vanaf ergens’ ons de sneeuw- en ijspret bezorgd. Omdat hij zag wat we nodig hadden en wellicht een kort lijntje met de natuur heeft. Je weet het maar niet en dat lijkt me ook niet nodig. Barmhartig was het in ieder geval, net als hij was.

Lees over Wim Verschuren en wat hij heeft betekend: Zinnige zinnen – Wim Verschuren en Boom van Barmhartigheid. Wie wil er niet ook zo herdacht worden? Sowieso een vraag om eens wat op te kauwen: wat wil jij dat mensen straks, aan het einde van jouw leven, over jou zeggen en schrijven? Beetje raar einde wellicht maar ja, het leven is nu eenmaal paradoxaal toch.

Magisch licht, vorige week in de Kaapse Bossen in Doorn