Het verhaal van een van mijn reizigers.
Spiegeltje, spiegeltje…
Een reis maken. Dat is niet altijd een gemakkelijke opgave en deze opdracht al helemaal niet. Tijdens een van mijn sessies krijg ik van Mieke de vraag: “Wie of wat zie je als je in de spiegel kijkt?” Mijn antwoorden zijn wisselend. Soms zie ik een andere persoon aan wie ik mijzelf spiegel. Vaak zie ik het beeld hoe ik mijzelf graag zou willen zien. Zelden kan ik als antwoord geven: mezelf.
“Mmm….” zegt Mieke: “In alle drie de gevallen kan ik dezelfde vraag nog eens stellen: als je in de spiegel kijkt, wie of wat zie je?” En geef daar dan maar eens woorden aan…
Als we er tijdens ons gesprek over door filosoferen lijkt het alsof het voor iedereen een moeilijke opgave is. Maar waarom dan? Is het omdat het sociaal gewenst is dat als we in de spiegel kijken dat we dan een vrolijk gezicht moeten zien? Dat we twinkels in de ogen moeten hebben en een stralende lach? Maar dat dit vaak nou net niet is hoe we ons voelen. Of zijn we te gehaast om bij onszelf stil te staan? Werk, kinderen, vrienden, familie, sport, hobby… geen tijd om onszelf in de ogen te kijken om te zien wie we zijn of om te zien of we nog zijn wie we (willen) zijn. We verliezen onze ‘zelven’ in de rollen die we door de dag op ons nemen en we verliezen onszelf in de/een ander.
“Ja-a,” zegt Mieke: “mooi al onze overdenkingen, en laten we nou nog eens de vraag stellen: kijk nou eens goed in de spiegel en wie zie je dan, WIE zie je dan?” Huiswerk!
Maar laat ik nu eerlijk zijn. Zie ik wel iemand als ik in de spiegel kijk? Loop ik mezelf niet af en toe gigantisch hard voorbij? Omdat ik die vage figuur aan de andere kant van deze bizarre uitvinding liever niet onder ogen kom? En waarvoor is die spiegel nu eigenlijk bedoeld? Om ons (in) mooier te maken dan we zijn? Om keihard met de waarheid geconfronteerd te worden (want mijn figuur of die verschrikkelijke wallen …), of om werkelijk als een spiegel van onze ziel naar binnen te kijken? Niet bang voor het verdriet, boosheid of de angst die we op dat moment ervaren? Verwarrend zo’n spiegel…
Mieke geeft zelf eerlijk toe dat als zij zelf in de spiegel kijkt ze hier zo nu en dan ook wel wat positieve prikkels bij kan gebruiken. Zij wordt bijvoorbeeld heel vrolijk van de spiegel van Goods design die vol met woorden staat als: Oh, wat ben je mooi. Wat ben je charmant, je ziet er oogverblindend uit, fantastisch! Je bent zo ontzettend aantrekkelijk, je bent zo mooi, ik vind je geweldig. Zo mooi, zo mooi, zo buitengewoon mooi… Ik word daar juist onrustig van. Ik heb stilte nodig om mijn gedachten vorm te geven, geen prikkels om me heen, en gebruik de spiegels aan de binnenkant van mijn ogen om naar mijn zielenroerselen te gaan.
En zo zullen er meer verschillen zijn in het ervaren van de spiegel. Maar één ding hebben we gemeen. Wie of wat we in die spiegel zien is verdomd lastig onder woorden te brengen. Maar zijn we het niet allemaal waard om te ontdekken wie we zijn? Huiswerk dus!
Jo-lan (WNF)
Voor wie ook een duwtje in de rug kan gebruiken:
http://www.steenkamerdesign.nl/industrieel/spiegel.html
