Voor de laatste intervisie van dit jaar hadden we onszelf de opdracht gegeven om met foto’s antwoord te geven op drie vragen. De een was daarvoor in het eigen archief gedoken, een ander had op straat gemaakte foto’s bij zich en een volgende had bestaande beelden meegenomen.
Het was boeiend om te bekijken wat ieder van ons bij zich had en plezierig om dit met elkaar te delen. Een intervisie met minder woorden ook. Er hoefde wat minder uitgelegd te worden, omdat de beelden al zoveel uitdrukten.
Mijn foto’s had ik hier nu graag bijgevoegd en dan is het suf om te constateren dat ze niet liggen waar ik dacht ze na onze bijeenkomst te hebben neergelegd. Ik kan ze simpelweg even niet vinden.
Eens kijken of ik dan nu kernachtig antwoord kan geven op:
Waarom doe je het werk wat je doet?
Wat maakt het werk voor jou zinvol?
Wanneer twijfel je weleens aan hoe je zinvol je bezig bent en waardoor komt dat dan?
Alles draait voor mij om veerkracht. Ik ben blij als de mensen die ik heb begeleid hun veerkracht hebben opgediept, teruggevonden of ververst. Als dit als nieuw gereedschap wordt ingezet en vermengd wordt met het gereedschap dat ook anderen tot hun beschikking hebben, is mijn werk voor mij extra zinvol.
Mijn twijfel soms gaat om het horen en zien dat al deze ‘materialen’ tezamen niet per se of meteen weerklank vinden. En ze dus niet altijd, wat ik noem, ‘het grotere geheel’ dienen. Dat vergt sowieso, en ook van mij, een lange adem en dan denk ik onmiddelijk aan Jatta, de vrouw naar wie ik mijn bedrijf vernoemd heb. Geduld is een schone zaak en dat vind ik ook. Soms raak je dat echter wat kwijt en dus, als ik zelf twijfel, gaat het net zo goed om het opnieuw opdiepen van mijn eigen veerkracht.
Ik wens je een veerkrachtig 2019, waarin jouw gereedschap je helpt timmeren aan jouw weg en ook andere wegen.
Al heb ik de foto’s uit de opdracht nu niet, deze spreekt voor mij ook. Met welke beelden zou jij de vragen beantwoorden…?
