De afgelopen februari week onthouden we vast ook lang. Zo veel blijheid heb ik in een jaar tijd niet meer gehoord en gezien. Het voelde als barmhartig. Alsof ergens geweten werd dat we dit ‘als land’ nodig hadden. Barmhartig betekent letterlijk: het tonen van erbarmen met mensen die het moeilijk hebben.
Ik moet hierbij aan het woord barmhartig(heid) denken omdat ik net vorige week twee in memoriams heb gelezen over Wim Verschuren. Hij was een van de oprichters van de Beweging van Barmhartigheid. Op 26 december afgelopen jaar is hij aan de gevolgen van corona overleden.
Wat wat dat een bijzonder man! In het begin van deze eeuw kwam ik voor een leiderschapsprogrammma vaak bij Zin in Werk en dan kwam ik hem daar regelmatig tegen.
‘Zien, bewogen worden, in beweging komen’. Daar ging het hem om. In het memorium wordt gezegd dat hij dit motto graag vaak aanhaalde om de essentie van ‘barmhartig zijn’, of liever nog, ‘barmhartig worden’ uit te leggen.
Hij liet me altijd lachen als we elkaar in die voormalige kloostergangen tegen het lijf liepen. Met een kwinkslag, een knipoog of een krachtige opmerking liep hij na onze ontmoetingen verder. Vaak genoeg stond ik hem dan nog even glimlachend na te staren. Naast bijzonder was hij ook gewoon heel erg leuk.
Misschien heeft hij ‘vanaf ergens’ ons de sneeuw- en ijspret bezorgd. Omdat hij zag wat we nodig hadden en wellicht een kort lijntje met de natuur heeft. Je weet het maar niet en dat lijkt me ook niet nodig. Barmhartig was het in ieder geval, net als hij was.
Lees over Wim Verschuren en wat hij heeft betekend: Zinnige zinnen – Wim Verschuren en Boom van Barmhartigheid. Wie wil er niet ook zo herdacht worden? Sowieso een vraag om eens wat op te kauwen: wat wil jij dat mensen straks, aan het einde van jouw leven, over jou zeggen en schrijven? Beetje raar einde wellicht maar ja, het leven is nu eenmaal paradoxaal toch.
Magisch licht, vorige week in de Kaapse Bossen in Doorn
