Het klinkt alweer zover weg, maar ik wil toch graag even terug naar vorig jaar. Midden in de Kerstperiode kreeg ik een mooie overdenking cadeau in de vorm van onderstaand gedicht. Dit gedicht heeft mij nog meer aangespoord om echt tijd ‘onder de boom’ door te brengen en mijn gedachten te laten gaan over ideeën die dit jaar vorm moeten gaan krijgen.
De uitkomsten van deze reflecties heb ik onlang gedeeld met de geefster van het gedicht. Dit was om verschillende redenen niet een makkelijk gesprek; wel noodzakelijk. De volgende dag vond ik een envelop op de mat met haar woorden van dank …
“Directeur Jatta, Mieke Steenveld, professioneel reisgenoot, spiegelaar, verrasser, grapjas, verkenner, aanwijzer, to-the-pointer, gids, trooster, vragensteller, doordringer, ziener, supporter, fan, kritisch onderzoeker, liefhebber, mentor, raadgever, vraagbaak, medestander, kompaan, trekker, vroedvrouw en adviseur voor mij”.
Onze werkrelatie wordt nu anders dan eerder bedacht, maar ook dit gaat zeker weten tot een mooie oogst leiden nu de ‘winter’ ogen heeft geopend en nieuwe mogelijkheden zichtbaar heeft gemaakt.
En de winter duurt wellicht nog even voort. Er liggen voor mij nog genoeg onderwerpen om in ogenschouw te nemen. De boom is inmiddels opgeruimd, maar een comfortabele stoel voor de openhaard biedt ook een warme plek.
Winter
When winter comes to a woman’s soul, she withdraws into her inner self, her deepest spaces.
She refuses all connection, refuses all arguments that she should engage in the world.
She may say she is resting, but she is more than resting:
She is creating a new universe within herself, examining and breaking old patterns, destroying what should not be revived, feeding in secret what needs to thrive.
Winter women are those who bring into the next cycle what should be saved.
They are the deep conservators of knowledge and power.
Not for nothing did ancient peoples honor the grandmother.
In her calm deliberateness, she winters over our truth, she freezes out false-heartedness.
Look into her eyes, this winter woman.
In their gray spaciousness you can see the future.
Look out of your own winter eyes. You too can see the future.
Gedicht:Patricia Monaghan, Foto:Erwin Madrid
