En opeens sta je dan echt midden in Bangalore. Weken naartoe geleefd, maar toch onwerkelijk. Mijn partner en ik zijn op weg naar onze officieuze kleinzoon van onze officieuze pleegzoon. In India. Nog even en we mogen hem echt in onze armen houden. Als een ware opa (Thatha) en oma (Agi) worden we verwelkomd. Warme en emotionele dagen. Ondergedompeld in een andere (opvoed)cultuur vol bijzondere rituelen hebben wij op onze eigen wijze dit kleine wereldwonder welkom geheten in deze wereld.
Als ik nu thuis weer naar de foto’s kijk dan weet ik nog precies wat ik dit kleine jongetje heb ingefluisterd – als een brief -; mijn ervaringen, mijn hoop, mijn wensen voor hem.
En dit mooie moment brengt me even terug in de tijd; ik herinner me opeens weer de blik van mijn eigen vader toen hij mijn zoon voor het eerst in zijn armen hield. Ik weet niet wat hij op dat moment heeft gefluisterd in dat kleine oor, maar nog wel heel goed wat hij mij daarna vertelde en aan mij liet zien. Dierbare en dankbare herinneringen aan een vader die niet lang opa heeft kunnen zijn van zijn eerste kleinkind.
Luister naar deze ontroerende brief, van een andere opa, die is als een influistering naar zijn net nieuwgeboren kleinkind.
https://www.youtube.com/watch?v=PpndF772-3E
